Chcąc dobrze dobrać nawożenie kukurydzy należy rozpocząć od doboru stanowiska glebowego. Kukurydza nie lubi gleb podmokłych, zimnych, bardzo ciężkich, ilastych i suchych. Stanowisko pod kukurydzę powinno zawierać jak najwięcej próchnicy i co najmniej średnią zasobność przyswajalnych form fosforu, potasu i magnezu.

Pierwszym i podstawowym krokiem w wyborze sposobu nawożenia uprawy, w tym wypadku kukurydzy jest oznaczenie odczynu gleby, czyli jej pH oraz bilansu składników pokarmowych pozostałych w glebie po roślinie przedplonowej.

Gnojowica jest dobrze wykorzystywana przez kukurydzę. Działanie nawozowe gnojowicy jest dużo szybsze niż obornika, ponieważ większość substancji nawozowych znajduje się w formie mineralnej. Straty azotu z gnojowicy ograniczy stosowanie inhibitora nitryfikacji.

Kukurydza należy do roślin bardzo szybko reagujących na zabiegi dokarmiania dolistnego. Odpowiednie zastosowanie makro- i mikroelementów w fazach krytycznych przyczynia się do istotnego wzrostu plonu, nawet powyżej 10 procent w stosunku do kukurydzy nawożonej jedynie doglebowo.

W uprawie kukurydzy składniki pokarmowe można dostarczać zarówno w postaci nawozów mineralnych, jak i naturalnych. Dawki zastosowanych w okresie wiosennym nawozów mineralnych zależą od wcześniejszej aplikacji nawozów naturalnych, rodzaju gleby i jej żyzności oraz przewidywanego plonu ziarna czy spodziewanego plonu suchej masy w przypadku uprawy kukurydzy na kiszonkę.

W uprawie kukurydzy najważniejszym mikroelementem jest cynk, a w następnej kolejności bor, mangan, żelazo, miedź i molibden. W praktyce rolniczej w uprawie tej rośliny wymagane jest przede wszystkim dostarczenie cynku, a w przypadku gleb o niskiej naturalnej zasobności w bor – również tego mikroskładnika. Pozostałe mikroelementy zalecane są w uprawie kukurydzy zwłaszcza przy ich niskiej dostępności z gleby.